Η αγαπη ΔΕΝ ποναει, ο πονος ποναει.

- Ξερετε, εγω ειμαι δρακος, δε μασαω, απλα τυγχανει να εχω κι εγω τις φοβιες μου, οπως ολοι οι δρακοι. Βεεβαια, βεβαια, ολοι οι δρακοι εχουν φοβιες.
- Μ
- Αφηστε με να ολοκληρωσω κυρια μου, που λετε, ειμαι τρομερος και φοβερος, ανεξαρτητος, ωριμος σαν μπεμπης, υποδειγμα δρακου, ναι ναι ετσι ειναι, και γενικα δεν εχω αναγκη κανεναν. Οποτε οτι και να μου λετε εσεις τωρα δεν προκειται να με πεισετε.
- Κυριε (δρακε)μου, το ξερετε πως πεθαινετε; Πως σας τελειωσαν οι ζωες; Εχετε συναισθηση της πραγματικοτητας;(Το πρόχειρο αποθηκεύτηκε στις 4:11 πμ)
- Ναι... Η αληθεια ειναι πως αυτο υποψιαζομουν κι εγω, νιωθω γερος, κουρασμενος, ταλαιπωρημενος, ξερετε... ενας γερος μπεμπης...
- Το λογο τον ξερετε;
- Μα φυσικα αγαπητη μου, ξερω τα παντα, και μπορω να ελεγξω τα παντα, και...
- Αφηστε με να σας εξηγησω... Ηρθατε σ αυτη τη ζωη για ενα και μονο σκοπο, οπως και ολοι οι δρακοι φυσικα, τιποτε το ασυνηθιστο. Σε ολες σας τις προηγουμενες ζωες ησασταν πολυ κοντα στο να τον πετυχετε, απ την πρωτη κιολας καταλαβατε ποιος ειναι ο στοχος, και για λογους που φυσικα δεν ξερω και δεν με αφορουν, ετυχε, η μπορει και να πετυχε, να ολοκληρωσατε την αποστολη σας αυτη στη ζωη που διανυετε τωρα. Αυτο εχει ως συνεπεια να ειναι αυτη η τελευταια σας ζωη. Πιστευω με καταλαβαινετε...
- Να πω δρομος; γαργαρα; αρουραιος; τωρα; χαρα;
- Σας παρακαλω κυριε μου, σοβαρευτειτε.
- Ναι, εχετε δικιο, με συγχωρειτε, συνεχιστε παρακαλω.
- Οπως ελεγα λοιπον, η αποστολη σας ολοκληρωθηκε, οποια κι αν ηταν αυτη. Αυτο που σας προτεινω ειναι να ζησετε καλυτερα, για οσο καιρο θα ζειτε δηλαδη. Το μονο που πρεπει να κανετε ειναι αυτο το μικρουλι εμβολιακι. Σας υποσχομαι πως δεν θα πονεσετε καθολου, δηλαδη ουτε καν θα το καταλαβετε.
- Μα σας ειπα... εχω φοβια με τις βελονες, δεν μπορω να κανω αυτο που μου ζητατε, ειναι αδυνατον, περα απο τις δυναμεις μου, κι εχω τρομερες, τρομακτικες θα ελεγα.
- Κυριε δρακε, επαναλαμβανω πως αν δεν κανετε αυτο το μικρο εμβολιακι, θα πονατε σε ολη σας τη ζωη. Τι προτιματε; Να ξεπερασετε τις φοβιες σας η να πονατε για τα ελαχιστα χρονια που σας απομενουν;
- Πραγματικα δεν ξερω, αφηστε με λιγο καιρο να το σκεφτω, να το επεξεργαστω, οπως μονο εγω ξερω, και θα σας τηλεφωνησω.
- Καταλαβαινω, σας δινω 6 μηνες χρονο να το σκεφτειτε, με την ησυχια σας. Μονο θα ηθελα μια χαρη, να μου τηλεφωνησετε αυριο.
- Μα ναι φυσικα, αυτο που μου ζητατε ειναι πολυ ευκολο.
- Χαιρομαι. Μην το ξεχασετε ομως! Μην κοιμηθειτε χωρις να μου τηλεφωνησετε!
- Μα οχι, ουτως η αλλως θα κοιμηθω αργα, μην εχετε καμια αμφιβολια.
- Ευχαριστω πολυ. Θα μιλησουμε λοιπον. Ελπιζω να κανετε το σωστο.