baroque μουσική σε clavecin ακούμε Rameau {το θείο, όχι τον neveu}
η αίθουσα Χορού.
ευγενής τυπική μικρή υπόκλιση.
Μία κυρία είναι άλογο και απ'ό,τι φαίνεται το μπέρδεμά της είναι πιο ευρύ.
Στάμπαρε έναν κύριο, με το που την κοίταξε {αυτός αυτήν, αυτή} αναφώνησε από μέσα της: "φοράδα!" και αποφάσισε πως ερωτεύτηκε οριστικά και αμετάκλητα.
Δεν έχει σημασία που αυτή κανονικά είναι που έχει φουντωτό σγουρό τρίχωμα, και οι δύο, όπως και όλοι γύρω τους, φοράνε τις γνωστές λευκές περούκες, προς απόκρυψη όποιας αηδίας.
Η σάλα σαλεύει. Όλοι χορεύουν, τα ζευγάρια αλλάζουν, κάθε άτομο με το δικό του συγκεκριμένο σχήμα, κινείται σε κάποιο {τουλάχιστον} φαινομενικά τυχαίο μοτίβο, περιστρέφεται γύρω από άξονες στο χώρο, με το χορό.
Η μπερδεμένη κυρία Άλογο δε βλέπει την ώρα να συναντηθούν με τον μαυρομάτη κύριο Φοράδα.
Αφού ασπρίσει για τα καλά το πρόσωπό της με την άσπρη σκόνη που προσεκτικά φυλούσε για κάποια ειδική περίσταση, φτιάχνει δυο {αηδιαστικά}ροζ βούλες για να δώσει την εντύπωση μάγουλων, ζωγραφίζει ένα μικρό, {αηδιαστικά}κόκκινο σετ ανθρώπινων χειλιών, καθαρίζει τα δόντια της από το σανό και κάθε ίχνος χόρτου, και αφού όλα είναι τέλεια, πιέζει το μαύρο μολύβι σε μια αδυνάτως αγνοήσιμη βούλα στην κορυφή κάποιου τριγώνου που έχει βάση την ευθεία μύτης-στόματος.
Επιτέλους ήρθε η ώρα. Η καρδιά της τρέμει αν και είναι πολύ πιο ήρεμη απόσο το περίμενε. Μάλλον είναι εξαιτίας των ματιών του[άνωτελεία] καθώς απασχολείται να βρει κάπου τον πάτο {τους}, ξεχνάει το άγχος.
Θέλει να σπάσει τη σιωπή αν και αυτός δε δείχνει αμήχανος.
-"Μμμμ...εεε...χαίρετε...δηλαδη...εεεε....Καλησπέρα σας...."
-"Kαλησπέρα :) " τι απλό που το κάνει να φαίνεται! Ο φοράδας!
-"Εεεε...δηλαδή όχι ότι.... εννοώ...να, εγώ αυτήν την ελιά τη ζωγράφισα........"
-"Πολύ συμπαθές :)"
-"Ναι.....
...βασικα....ΜΗ....{γυρνάει απορημένος}...ναι, εννοώ...μήπως να μη φεύγατε τώρα που αλλάζει ο Χορός....{εξακολουθεί να κοιτάει απορημένος αλλά τελικά δε φεύγει, συνεχίζει να χορεύει σα με περισσότερο ενδιαφέρον}
Ναι....έλεγα επειδή....νομίζω πως μπερδεύτηκα...δηλαδή όχι ότι μου αποπνέετε θυληπρέπεια, κάθε άλλο.....θα μπορούσα να πω.....ναι....ε..... αλλά ναι, που λέτε, νομίζω πως τελικά δεν ήταν φοράδα αυτό που εννοούσα....ναι, είναι αστείο...είναι μάλλον ο ήχος της λέξης που μου ταίριαξε με το παρουσιαστικό σας.....μη ρωτήσετε καν γιατί, πλέον μου είναι εμφανές ότι είστε ένα άγγελος......."
{χαμογελάει αινιγματικά κοιτώντας για λίγο τα χορεύοντα άστρα του πατώματος}
-"Ε λοιπόν...δεν πέσατε και τόσο μακριά......ακόμα περισσότερο από άγγελος, είμαι Μουλάρι. {την κοιτάει πιο μέσα από τις γιγαντώδεις βλεφαρίδες της, βαθαίνοντας τη μαύρη φυσική τρύπα που ακόμα και πιο μικρές απ'αυτήν, δεν τις συναντάει κανείς εύκολα}
Όπως και οι άγγελοι, έχω 63 χρωμοσώματα. Έχω μεγάλη υπομονή και επιμονή, αντοχή, και δυνατότητα μεταφοράς μεγάλων φορτίων.
Είμαι ένα αγγελικό μούλικο άμα θέλετε."
Η μουσική συνεχίζει, το ίδιο και το χορεύον πλήθος.
Κοιτάμε από τον εξώστη τα άτομα που πάντα ανεξάρτητα και ασυνάρτητα ρέουν στο χώρο, στο χορό.
Μέσα από τα κυάλια όμως βλέπουμε πως ένα κινούμενο μαυράκι είναι στην πραγματικότητα δύο, δύο τρίγωνα που ενωμένα πάντα, κινούνται ως ένα, μαύρο, αστέρι.
